Zaświaty i prześwity

Kreacja to proces złożony. Odbywa się w środowisku
chaosu, tajemnicy i wyblakłego inkaustu - słów wyrzucanych na brzeg
jak bursztyn i po przypływach zbieranych do kieszeni naprędce;
imion układanych w retrospekcje, przypuszczenia i cienie,
kiedy zwołujemy opiekuńcze duchy, ich nosy

o profilu tak znajomym, zmęczone ręce i obrączki,
które sami wsunęliśmy na palce.

Kreacja nie ma końca: na ten obraz lub podobieństwo
przeistaczam się w ciała kolejnych domostw, ulic, cmentarzy,
które tętnią moją krwią, nanosząc nowe blizny i zadrapania;
a wtedy oni jeden po drugim odpadają z moich ścian
i cofam się do dnia, w którym wszystko było białe i świeże jak

krochmal na pościeli,
koronka w kołysce.

@Marta_Raczyńska

Witaj Marto - zatrzymał mnie twój wiersz - powiało nowym.
Faktycznie kreacja to złożony temat i zbudowana jest z tego
o czym wspomniałaś.
Kiedyś był krochmal i bardzo białe koronki w becikach kołyskach.
Jak na młodą osobę dobrze znasz przeszłość chodzi mi o te detale
o których wspomniałaś.
Fajny wiersz z tego wyszedł.
pozd.

@Waldemar_Talar_Talar
Cieszę, się że tekst zatrzymał, takie było jego zadanie:)
Co do detali i obrazów z przeszłości - nie wiem, czy to kwestia tego, że wychowałam się "jedną nogą w tamtych czasach", w starym domu, pełnym opowieści i rekwizytów sprzed dziesięcioleci, czy może tego, że jestem etnografem.
A wiersz jest o genealogicznych poszukiwaniach, może też dlatego...:)
Pozdrawiam!
MRK

@A_B
Miejmy taką nadzieję...:)

Piękny , mądry wiersz.
Szkoda, że tak rzadko można Ciebie czytać.
Pozdrawiam.