Podróże w czasie i przestrzeni ( remake)

Okazało się, że w końcu przyszła moja kolej.

Pierwszy raz, pierwsze koty za płoty - jak to mówią.

Bardzo dobrze, bo już miałam dosyć czekania.
Mój najlepszy przyjaciel - Gabi, ścisnął mi dłoń po męsku. Jeszcze tylko uśmiech na pożegnanie i ostatnia instrukcja:
- Pamiętaj co by się nie działo, będę zawsze blisko przy Tobie.

I nie zapominaj o łączu telepatycznym. Jest jeszcze intuicyjne ale to już może następnym razem.- Rzucił.

- Tu to będzie tylko chwila, a tam będziesz miała trochę więcej czasu na rekonesans. - Dodał z tajemniczym uśmiechem.
- Ok.- Roześmiałam się promiennie i pomaszerowałam do hali odlotów.
Tam, jakieś procedury o których wiedziałam, że są konieczne ale nudne jak flaki z olejem.
Mniej więcej jeszcze raz przypomnienie celu, warunki brzegowe jakie zastanę na miejscu, czas -czyli wiek... i w końcu jestem w blokach startowych.
Widzę tylko jeszcze jak szef włącza jakiś guzik...i już mnie nie ma. 

Pędzę tunelem czasoprzestrzennym z zawrotną prędkością, jakieś rozwidlenia, skrzyżowania, błyski świateł od ostrej bieli po fiolet.

Nie jestem w stanie zareagować ani nić zmienić. Przemożna siła ciągnie mnie w określonym kierunku.
W końcu powoli zaczynam wytracać prędkość. Spadam teraz teoretycznie tak jakby w dół, w ciemność jak w studnię. Raptem czuję okropny ból, szarpnięcie, coś zaczyna ściskać mi głowę i tracę przytomność.
Budzę się w pomieszczeniu oblanym delikatnym białym  światłem.
Usiłuję poruszyć głową, ręką, nogą - nie mogę, kurna chata.
Nic nie widzę, tylko to rozproszone światło. Jestem ściśnięta w jakimś kokonie, nie mogę się z niego uwolnić, nie działa kreacja myślami, nic nie działa!
Próbuję wstać, obrócić się, nic z tych rzeczy, leżę jak kłoda.
Powoli ogarnia mnie strach, jednak mimo wszystko staram się logicznie ocenić sytuację.

Myślę intensywnie:
- Co on mi powiedział przed odlotem ? Że co ? Że będzie zawsze przy mnie?
-Zaraz, zaraz tylko spokojnie, bez paniki muszę się jakoś pozbierać przypomnieć procedury...
Do cholery, chyba jednak coś poszło nie tak - nic nie pamiętam. A może trzeba było lepiej uważać na zajęciach?

Chyba spróbuję nawiązać kontakt telepatyczny. Gabi mówił, że to powinno zadziałać.
Skupiam się, próbuję raz, drugi, trzeci - niestety...

Nerwy mam napięte do ostateczności. Co innego jednak gadanie a co innego realna sytuacja. Po prostu w końcu nie wytrzymuję i wydaję z siebie donośny krzyk.
Ze zdziwieniem słyszę tylko jakiś wydobywający się ze mnie kompletny bełkot.
Teraz to już naprawdę wpadam w panikę, zaczynam drzeć się jak opętana.
Raptem słyszę głosy, otwieram oczy i widzę nad sobą niewyraźną ale sympatyczną olbrzymią twarz.
Ktoś uśmiecha się do mnie i gada w jakimś niezrozumiałym języku.
Chcę go zapytać - gdzie ja jestem? ale nie odbiera mojego telepatycznego przekazu.
Nagle czuję, że jestem podnoszona. Ten Ktoś przenosi mnie i przystawia do czegoś miękkiego i przyjemnego. Wyczuwam jakiś ekscytujacy zapach, a w chwile potem potworne ssanie w okolicach brzucha .
Sama nie wiem jak to się dzieje ale przytulam się do tego miękkiego czegoś i ze zdziwieniem zaczynam automatycznie ssać. Płynie jakaś ciepła, pachnąca malinami, poziomkami i truskawkami ciecz.
Robi mi się tak dobrze, przyjemnie i bezpiecznie, że po prostu zasypiam.
- Ma pani piękną córeczkę - mówi lekarz, gratuluję.
- Tak wiem - odpowiada mama z uśmiechem.