Schody

Bezwolnie czas schodami
zdąża do krawędzi
tam w księdze wszechświata
współistnienie sprzęga
w swoim fatum dźwiga
nasze przeznaczenie
mija okna na światy
balkony wytchnienia

wędrujący się wstrzymaj
choć na krótką chwilę
nad tym co moje było
niechaj się pochylę
zdejmę zgniotę odrzucę
mej słabości pęta
kleszcze wolności ducha
próchniejącą piętę
tak słabą jak śmiertelne
ciało Achillesa
niezłomnego herosa
kiedy doszedł kresu

najlepsze rozwiązania
wielu już nam niosło
nie donieśli ich schody
w dół do Styksu poszły
czy jest mędrzec co wskaże
gdzie poziome schody
są zdolne spinać koniec
z początkiem powodu
wtedy nieskończoność
będzie doskonała
wspinanie zakończone
pełnia będzie trwała

Tomice, marzec 2017

@Zbigniew_Rułkowski

Witaj - powiem tak - kupuje pierwszą część - jest dla mnie wierszem.
Nad resztą pracuje.
pozd.

Cały jest piękny w swej prawdzie przemyśleń, dla mnie mój klimat,pozdrawiam.