To, co wieczne

"Zachwyca nas zauważalne piękno; lecz wieczne jest to, co niewidoczne."

W bardzo dawnych czasach
żyła sobie pewna dziewczyna
o urodzie niespotykanej
i anielskim głosie

Każdy młodzian tęsknie
spoglądał w oczy dziewczęcia
i wzajemności uczuć wyczekiwał
lecz ona niewzruszona
czekała na swojego księcia

Pewna czarownica zła
co w opuszczonym zamku
od wielu lat mieszkała
pozazdrościła jej urody
i złe zaklęcie rzuciła:

"Wszystkie serca u stóp
będziesz miała lecz ten
którego pokochasz ty
umrze nim trzydzieści
wiosen ujrzy!"

Mijały lata a ona
jeszcze wypiękniała
jak wrzucona
na lustro wody peonia

I skradł jej serce
pewien szlachetny młodzian
co pokochał jej ciało i duszę
wpierw uczynki dobre zobaczył
a dopiero potem urodę

Lecz mimo wielkiej miłości
umarł pewnego dnia
A ona snuła się samotnie
po wszystkich krańcach ziemi
śpiewając smutne pieśni
"Wróć do mnie mój miły,
bo nawet wiatr tęskno
za Tobą zawodzi."

"Przeklęta ma uroda
zabrała mi Ciebie
po co mi życie
gdy twoje serce
tak daleko ode mnie?

Lecz gdy piękność ma przeminie
odnajdę twą świetlistą duszę
na samej krawędzi nieba
choćbym jeszcze tysiąc lat
czekać musiała!"

Wiele lat minęło
I spotkały się ich dusze
W brzasku nowego dnia
a śmierć już nie istniała

AD 2015