Moja Kaledonia

To nie było miejsce, z którego musiałem
odejść. Nie popychał mnie wiatr, ani źdźbła burzy
przecinane strachem. Nie zgubiłem się na wyspie
ani nie odnalazłem nowego lądu. Choć pamiętam
dotyk nieba, łzy zacinające się na
horyzoncie i słowa, które odeszły jak mój cień.

Z wędrówek zapamiętałem pustkę miast,
tłok rozmów o niczym i ciszę, gdy próbowano
cię wspominać. Tą mnogość zapachów i niedotykanie
wschodów, kiedy siedziałem na brzegu siebie
pamiętając, że nadal jesteś na końcu mojego cienia,
który zaginął we włosach.

https://www.youtube.com/watch?v=wP8A9rtg0iI

@nAzGuL22
Ciekawe. Pzdr.

Ładnie prowadzisz słowo, lirycznie tworzysz nastrój.
Tak lubię :)

choć nie wszystko, podoba się...