Rozstaj

Dąb na rozdrożu, ofiarowany. W spękanym pniu
ani strumyka. Struktura jest wiotka i splątana
jak włosy, w koronie hula mroźny wiatr.

Gdybym podniosła oczy, zadarła głowę,
boleśnie odgięła kręgosłup - mogłabym
zobaczyć na raz i krzyż, i niebo.

Jednak jestem strudzona. Godzę się na to,
co już nie boli: łagodny krajobraz, kruche liście, mech.

Droga jest wytyczona. Nikt się nie zatrzymuje,
nie pyta, nie szuka. A przecież istnieją nadal jacyś
silni drwale, jakieś proste dęby, jakiś las. Czas,
który jeszcze nie minął - jakiś czas.

@Fanaberka

Zwykle szukamy silnych drwali. W sobie lub na zewnątrz. Droga niby wytyczona, ale czy do końca? Może warto się zatrzymać i pomyśleć.
Mimo trudu.
Dobre to jest. Wchodzisz w teraźniejszość. Skutecznie.
Pozdrawiam. E.

@maria_bard
To jedyne miejsce w wierszyku, gdzie miało pojawić się życie. Dzięki za zauważenie.