zatrzymuje czas

wyzwolona z ram dokumentu
rzeczywistość przekształca dowoli
zbiera kadry z życia wyjęte
zmienia kształty półcienie kolory

rozwód bierze z foto-papierem
z albumami skrytymi w tiul kurzu
jej do szczęścia trzeba niewiele
ze smartfona spróbuje nas urzec

lub na każdym płaskim ekranie
od laptopa aż po telebimy
jakiś uśmiech jest w stanie zanieść
do łez wzruszyć pokazać świat inny

gdy powstaje zda się bezwiednie
bo aparat sam ostrość ustawi
parametry super dobierze
i naturę jest w stanie poprawić

ja na przekór mam sentymenty
do pożółkłych w opasłych albumach
dla nich piksel obcym pojęciem
wiek dwudziesty w nich jeszcze nie umarł

kiedy wspomnę ciemnię niewielką
ze światełkiem czerwonym nad głową
powiększalnik koreks i wszelkie
odczynniki w butelkach gotowe

do dziś czuję dreszczyk emocji
gdy w roztworze powstaje akurat
rys postaci widok nieostry
dawniej była camera obscura

I tak oto chwila może być dłuższa od życia.
Domu nie ma, ludzi nie ma - a fotografia została.
Zamglona, wyblakła, czasem nadgryziona zębem czasu,
ale ma klimat i duszę.

Pozdrawiam ciepło :)

@Jacek_Suchowicz

Witaj - ciekawy wiersz z innej epoki która wciąż jest bliska .
pozd.

z albumami skrytymi w tiul kurzu - w tiulowym kurzu byłoby poprawniej, ale o dwie sylaby za dużo.

Może korzystniej byłoby zapisać tiulkurzu łącznie jako neologizm? :)

Lubię!

Pozdrawiam ciepło :)