chwila w błękitach

wokół błękit i zieleń cud świat nasz spowija
że wzrok biegnie w górę wyciąga się szyja

ku niebu które dotyka naszą ziemię świętą
płyną nad nią obłoki smugą rozciągniętą

ziemię błękit opływa chwyta w wir i nagle
pędzą grzywy obłoków wygięte jak żagle

i tam gdzie się wiatru już kończy swoboda
rozpoczyna się przestrzeń dotyka je woda

błękit miesza z niebieskim niebieski z błękitem
wita fal morskich kłęby w grzywy końskie spowite

goni szarżuje gniewnie falą przeplata grzywy
i falują wód głębie jak polany niwy

mruczy przy tym nieboskłon na burzę się zbiera
słońce chowa źrenicę wilgoć na twarz spoziera

żeby po chwili ryknąć i grom spuścić z nieba
marszcząc gniewnie oblicze bo wolno i trzeba

groźby rzucić na ziemię niby w niebios obronie
patrzę jak wicher szarpie wodę na nieboskłonie

łańcuchy z nieba lecą warkocze plotą deszcze
grzmi hucząc i warcząc i jeszcze i jeszcze

raz za razem spowija się w niewolę ziemia
Posejdon jej odgraża odgraża jej głębia

że niby nic a się z niebem kłóci o swoją rolę
wiatrem popycha fale na plaży swawolę

pianą znacząc na piasku ku wydmom je pędzi
grzywy fal biją wściekle jak skrzydła łabędzi

I nagle zapada cisza świat wkoło maleje
niebo w szarości skryte deszcz leciutko sieje

i tak jak się uśmiech nad dziecka kołyską
rozciąga spokojnie tak koniec jest błyskom

tabun chmur zmienia postać w deszczowej krainie
płynąc sobie swobodnie po niebios równinie

i ten spokój nagły gdy świat odświeżony
burzą mrokiem i deszczem mokre drzew korony

wykąpane w Zeusa gromkich krzykach sile
ciemności mroku burzy jak w płytkiej mogile

rozświetla świat się na nowo obłokiem i łzami
jak wprzód było tak teraz świeżymi bryzami

dla kogo chwila to chwila, bo dla niektórych chwila to wieczność :)

tekst o kilka poziomów niżej od poprzedniego - wrzeszczą rymy gramatyczne


pozdrawiam

@WiJa
z sympatią, tego właśnie Ci życzę Wija :)

@Jacek_Suchowicz
Jacku, nie będę się bronić. nie o to mi chodzi. rymów gramatycznych pewnie się nie oduczę. czasami po prostu przychodzi chwila, że coś powstaje. że nie nadążam zapisywać słów. ot i powstaje taki tekst grafomański. przepraszam.

@luna_
Nie przepraszaj, prawdziwi poeci to dla mnie ci którzy ubierają emocje w słowa, a nie pilnują sztywnych gramatycznych ram. Przede wszystkim treść, wartość, potem forma ;)

Pozdrawiam serdecznie poetkę ;)