Gonitwa

Myśli
Jak kamienie,
Ruszyły lawiną.
Obijają się o siebie,
W dzikim tańcu płyną
Dlaczego?
Dla kogo?
Po co?
Kto zawinił?
Nic już nie powstrzyma
Pędzącej lawiny.
Zabierają spokój,
Rozbijają duszę.
Jak to się zdarzyło,
Że nie chcę, lecz muszę?
Z czyjego nakazu
Wzbiera w piersi łkanie?
Wszak co się raz stało
Już się nie odstanie!
Nie będzie powrotu
Beztroskiego lata.
Decyzje zapadły
aż do końca świata.
Nie umknę przed nimi,
Nie schowam się w szafie
Nie przyznam przed nikim,
Że już nie potrafię
Kochać, śnić i marzyć...
Że zapadłem w sen
Z którego wybudzić
Może tylko śmierć...
Więc umrę.
Dla wszystkich.
Więc powstanę nowy.
Prosty, jasny, beztroski,
Na wszystko gotowy,
We wszystko wierzący,
W nadzieję odziany,
Czujący jak dziecko,
Jak dziecko kochany.
Może ktoś zauważy,
Że przyszedł na świat
Człowiek nowy,
Choć przecież żyjący od lat.
Może ktoś dostrzeże śmierć
I zmartwychwstanie?
Nadziejo!
Ty jedna
Na zawsze
Zostaniesz.

gdyby to było bardziej śmieszne, to nie byłoby takie śmieszne, jak jest tragiczne, no i niekoniecznie mówię o wierszu :)

Zmęczenie podmiotu i jego nadzieją, daję się tak odczuć, że aż trzymam za niego kciuki ^^