Ucieleśnienie

Czas zapalony w lampie temperuje gwałtowność płomienia. Żeby mówić o ogniu lampy, należy oddychać spokojnie.
G. Bachelard, "Płomień świecy"


Czasem prześladuje mnie myśl, że o czymś nie pamiętam.
Wtedy wracam najczęściej. Mijam próg, stosy czapek, kapcie
nieboszczków walające się po sieni i myślę, że tak oto zatrzymuje się czas,
by potem delikatnie spuchnąć, wydać woń i zbutwieć.

Którędy teraz: do kuchni czy schodami na poddasze?
Szyby uginają się pod naciskiem dłoni. Wyciągam ramiona do kwitnących lip
i jeszcze dalej - chwytam kominy i dachy, przaśne domki,
ogrody, upiorne bramy majątków.

Światło. Pożeramy się nawzajem, przeistaczamy.
Cienie pączkują na ścianach, chcą, by nadać im twarze i imiona.
Za moment opadną, wpełzną między deski, a ja
podążę ich śladem. Nie będzie innej drogi do krwiobiegu domu.

coś w tym jest.

plus: epistemologia Bachelarda vs. światło. Różne kierunki poznania.

minus - parafrazując klasykę, ten wiersz jest jak pusty kościół (sprawny i sprawiający sens, ale bez "prawdziwej" głębi) albo jeszcze nie odnalazłem w nim duszy (i chyba nie odnajdę)