Stygmaty (Duda-Gracz)

Obdarzeni miłością, konturem - miękką kreską
pytamy: którędy na drugi brzeg? Tam ciała blakną
wolniej i wysuszone odpadają jak płaty farby.

Runęły mosty. Zastygając w jednym pokoju
okrywamy pledem nogi (przypominają dwa patyki
podbite pożółkłą podeszwą - pamiętasz? ta piszczel
wciąż straszy: zza stołu, psiej budy, wychodka).

Zetrzyjmy pot ze skroni, śmierć stanie się znośniejszą;
jej szorstkie futro pozostawi na rękach zapach łoju.
I znów przyjdzie wietrzny, brudny marzec,
a mężczyźni zasiądą na progach, patrosząc jagnięta;

ze strachu cuchnące mięso. Drogą spłyną mydliny
i krew; wartkie strumienie pomyj, z których
powstawać będziemy od nowa i układać się do snu
na poboczach, miękkich poduszkach mleczy.

Cicho, ciii. Podwórza zaniosły się kaszlem
popiołu. Oderwanie duszy od ciała nastąpiło zbyt
szybko; resztki materii przylgnęły do płotu,
by nie ugiąć się pod ciężarem własnych głów.

Drugie tyle dopisać wtedy zasnę. Reprezentacja Polski w piłce nożnej tak można porównać arcydzieła w tym dziale publikowane.

Pięknie, plastycznie i z wyobraźnią. Zazdroszczę:)

Dobry wiersz, plan przedstawiony z dużą lekkością, zazdroszczę autorce wprawnego pióra. Na podobne rozwiązania sam bym nie wpadł, więc chylę czoła - bardzo dobry wiersz z niezwykle barwnie zaznaczonym obrazem.
Pozdrawiam ciepło :)

dużo odległych przenośni , co zmusza do wysiłku przy czytaniu , nie wystarczy raz , coś się jednak wyłania obraz pełen skojarzeń raczej ostrych ocierających się o okrucieństwo , natruralistycznych a jednak nie pozbawionych dużej dawki liryzmu jak w prozie Szulca , bo właśnie tak wiersz jest zbudowany co jest jego atutem
Pozdrawiam Kredens