Odbicia

Ubywa nas, Alutko, więc zamknij drzwi.
Tyle marców schodziłyśmy w tym domu na pamięć,
aż kołyski powyrastały w progach. Zaokrągliły się
brzegi, kąciki i skraje - już nigdy nie krzykniesz,

uderzając łokciem o stół. Wyschniemy lada dzień,
niech tylko skóra przylgnie do kości, a języki do podniebień.
Podniebnych pościeli. Jak ścieli się ciało pośród rosy -
opowiesz mi, jak zmysły traci spięte klamerką;

czy tak właśnie spięte jesteśmy, przyklejone
do okien w noc, gdy cała okolica gaśnie niby świeczka?
A gdy za obraz wtykasz wierzbinę? Gdy biją pioruny,
stapiają łańcuch, leczą? Ubywa nas, Alutko,

lecz chyba już nic nie możemy zrobić. Ze wstydu i żalu
zapadamy się w ziemię, dachówka po dachówce.
Niedoczekane jak pokolenia, których nie stworzysz,
a które ja rozsieję we mchu i okruchach cementu,

by uwierzyły własnym oczom. Koniuszkiem palca
dotknę chorego miejsca na mapie, oznaczę rozstajne
drogi, mosty. Kuchenne światła tlące się w kałuży.

bardzo,bardzo,aż do utraty tchu,jednym tchem - dziękuję za ten wiersz
pozdrawiam

Tekst zatrzymał i kazał wrócić. Pozdrawiam.

Bardzo ładny wiersz:)pozdrawiam

Bardzo dobry, spójny wiersz.
Jeszcze do niego wrócę :D.

Pozdrawiam,
K.

A ja tu mogę coś powiedzieć? test test test..

Ooo! fajnie, mogę:)
Więc chciałbym powiedzieć,
że mi się podoba.
pozdrawiam.

Cudo! Pzdr.

Niedoczekane jak pokolenia, których nie stworzysz,
a które ja rozsieję we mchu i okruchach cementu,

by uwierzyły własnym oczom.

Tu pani nieco fałszuje, wychodzi poza intymność "kuchennych świateł tlących się w kałuży".
Świetne pióro.

To zdaje się ( bo pamięć bywa zawodna) kolejny dobry wiersz tej autorki.
pozdr

I to jest wiersz !!!

dziękuję wszystkim za poświęcenie paru chwil i przeczytanie tekstu. oczywiście, wezmę pod uwagę pańską refleksję co do zacytowanego fragmentu, Panie Andrzeju. :) być może będę jeszcze nad wierszem pracować.

pozdrawiam serdecznie,
M.

To kolejna prawdziwa poezja. Jak dobrze, że jest.

Jeśli wolno się wpisać, bo i tak wielu gości:-)))


Pozdrawiam, Marto.
Elka.

Nastrój stwarzasz taki, że szkoda zastanawiać się nad drobiażdżkami.
Pozdrawiam.

Lubię taką poezję.

słodziutkie:)

- ale podoba się.

Marto, graficznie b.ładnie, treść ciekawie poprowadzona. Tytuł ładnie domyka się z kończącym wiersz wersem.. kuchenne światła tlące się w kałuży"..
Przyzwyczajam się cały czas, u Ciebie, do zdań "urwanych" na granicy zwrotek.
Pozdrawiam.