romanca o przystanku

zawiany przystanek drzemał przystrojony w żółć
liści brzozy co rosła obok mimo woli
ty byłaś odlana w brązach płaszcza jesieni
a miejski autobus barwy czerwonej znowu
spóźniał się pedantycznie nieobowiązkowy

nagle spojrzeliśmy na siebie jednocześnie
nie było gdzie uciec wzrokiem dziko spłoszonym
przez wieczorny październik który zorzą płonął
niebo runęło nam na głowy zamroczyło
zrobiło się cieplej od uczuć niecierpliwych

`według rozkładu powinien zaraz nadjechać`
palnąłem bez zastanowienia w twoją stronę
odpowiedziałaś uśmiechem który szarugę
rozświetlił - zrozumiałem że zaczął się romans
nieoczekiwanie przetrwał już kilka dekad

2008

Nie chciałbym się znęcać...
To twórczość "domowa", obecność w tym miejscu, to duże nieporozumienie.

Sympatyczny wiersz. Z przyjemnością przeczytałam.

Pozdrawiam Autora:)

Deszczu brakuje i grzmotów.
Pedantycznie nieobowiązkowy to ciekawe.

dziko zawiani-odlani palniętym rozkładem... hihi......
spojrzewanie na przetrwanie dekad ?
- niewypał
;)