cdn. Prawd niechcianych

- Wiele prawdy jest w tym co Pan mówi – przyznała.
- Oj dziwne nastały czasy, dziwne. Jak zapewne Pani widziała w naszej kochanej telewizji, psy chodzą do dentysty, do fryzjera, biorą kąpiel w pianie, by groźniej wyglądać strzygą futro na lwa, robią ondulację, a nawet doczekały ludzkich pochówków na szczęście na psich cmentarzach.
- Tak, tak. Widziałam w telewizji taki psi cmentarz, nawet nagrobki kamienne z fotografią mają – przytaknęła.
- I wieńce, i świeczki, i kwiatki w doniczkach sfiksowane ludziska stawiają – dorzuciłem do kompletu.
- Choć kocham wszelkie pieski, nie wiem czy powinno się je tak wyróżniać i niemal czcić kwiatami i zniczami.
Trochę zaskoczony tą uwagą szybko zorientowałem się, że w tym temacie nie podpuszczę babci i nie osiągnę zamierzonej ironii satyrycznej toteż szybko zmieniłem temat na sprawy bardziej współistniejące i zagadnąłem z innej beczki:
- A Czeguś do dentysty chodzi?
- Co prawda zęby ma starte i trochę przerzedzone, ale u psiego dentysty nie byliśmy.
- A z pyska mu śmierdzi – widząc wrażliwość kobiety w tym temacie, zapytałem ostrożnie.
- No co Pan! Czegusiowi miałoby z pyszczka śmierdzieć?
- Niech się Pani nie unosi, psy nie szczotkują zębów więc kamień się osadza, a w nim smród z psiej karmy.
- On nie jada psiej karmy tylko ludzkie jedzenie. Co dziennie kupuję mu świeżą wołowinkę bez kości i gotuję na ogniu w warzywach… ale i tak dokładnie pogryźć nie może.
- Widocznie go zęby bolą, albo się ruszają i stąd pies ma kłopot z pogryzieniem mięsa.
- Może tak, ale nie sprawdzałam – odparła podenerwowana.
- Nie ma co zwlekać… trzeba go zaprowadzić do dentysty i zrobić porządek w jego pysku.
- Tak mi Pan radzi?
- Nie Pani tylko psu.
- No tak, oczywiście, że psu. Nie rozumie Pan? To tylko tak się potocznie mówi – naskoczyła na mnie poirytowana.
- Rozumiem, rozumiem staram się być precyzyjny.
- No tośmy się dogadali, to co z tymi sztucznymi zębami dla psa – zapytała pojednawczo.
- Uważam, że jeśli zęby się ruszają, koniecznie trzeba je wyleczyć, a jeżeli już się nie da ich wyleczyć trzeba zrobić psu ludzką protezę żeby się nie męczył przy jedzeniu.
- Ludzką protezę? – otworzyła usta ze zdziwienia.
- A mówiła pani, że ogląda telewizję.
- Oglądam a co ma psia proteza z telewizją wspólnego?
- Nie psia, nie psia tylko ludzka proteza zębowa dla psa.
- Ach tak.
- Nie widziała Pani? Niemal codziennie pokazują reklamę w telewizji, w której prezentują różnej rasy, uśmiechnięte psy z ludzkimi zębami w psich pyskach.
- Coś tam widziałam, ale myślałam, że to jakaś bajka… Jak te psy wyglądają z tymi protezami.
- Jaka tam bajka. Toż to szczera prawda. Ja już na ulicy widziałem szczerzącego ludzkie zęby psa – wpuszczałem babcię w maliny coraz głębiej.
- Coś podobnego, a to ci dopiero, no powiedz Pan czy ten świat nie zwariował!?
- Oj zwariował i to jeszcze jak.
- Jak w telewizji zobaczyłam pierwszy raz wilczura z ludzkimi zębami omal z krzesła nie spadłam, a potem tak się głośno śmiałam, że sąsiad zza ściany przyszedł zapytać czy mi się co nie stało.
- No widzi Pan.
- Widzę, widzę i jestem pewna, że psów wyposażonych w ludzkie zęby na ulicy widzieć nie chcę.
- Powiem Pani jeszcze, że zdobyłem się na odwagę i z ciekawości zagadnąłem właścicielkę o to czy przy szczekaniu jej pupil nie gubi tej sztucznej szczęki.
- Naprawdę? Toś Pan odważny i co odpowiedziała?
- Najpierw nic nie chciała mi powiedzieć, zupełnie jakby się wstydziła czy co, ale prosiłem usilnie kilka razy.
- No mów Pan wreszcie – niecierpliwiła się staruszka.
- Już mówię, powiedziała, że do zębów z reklamy kupuje także lepiszcze z reklamy.
- A co to za lepiszcze do psiej paszczy?
- No, to z siłą wodospadu, hi, hi, hi.
- Z siłą wodospadu? A już wiem. Pewno mówiła o tej reklamie z Corega taps.
- Brawo… właśnie o tą chodzi – przyznałem będąc pod sporym wrażeniem babcinej błyskotliwości umysłu.
- Wie Pan co? Mnie to się wydaje, że Pan telewizję bardzo rzadko ogląda – odbiegła nieco od tematu.
- Tak? A z czego Pani to wynosi?
- Bo nie wspomniał Pan ani słowem o najnowszej reklamie.
- To prawda,nie cierpię głupkowatych reklam ani żadnych innych reklam, a tak naprawdę poza drobnymi wyjątkami nie oglądam tendencyjnych programów telewizyjnych bo mam dość chłamu i idiotycznych dyskusji politycznych.
- Domyśliłam się już wcześniej.
- Doprawdy? Między innymi dlatego chciałem szczeniaczka po pani, co tu ukrywać, nieciekawym z wyglądu, ale za to bardzo mądrym Czegusiu.
- Miło mi młody człowieku, że cenisz wyższość mądrości ponad ulotną urodę.
- Dziękuję, a co to za najnowsza reklama – zapytałem raczej z uprzejmości niż ciekawości.
- Biorąc pod uwagę stan naszego kraju nic specjalnego.
- Proszę się nie krępować, specjalnie dla Pani zniosę jeszcze tą jedną reklamę – zachęciłem klientkę.
- Skoro Pan nalega to powiem Panu, że wczoraj późno w nocy pokazali blok reklamowy w którym dentyści i protetycy zaprezentowali ludzi z protezami psich zębów…
- Nie, naprawdę? Całkiem już powariowali?
- Zachwalali, że psie zęby dłużej wytrzymają, ale nie to było najważniejsze w tej reklamie…
- Nie to? A co w takim razie?
- Nie domyśla się pan – trzymała mnie w niepewności.
- Niestety nie, proszę mi powiedzieć – nalegałem.
- Mówili, że w dzisiejszych czasach człowiekowi z wilczymi zębami bardziej do twarzy niż z ludzkimi…
- A niech mnie, ale mnie Pani nabrała, super podobają mi się ludzie z inteligentnym dowcipem.
- A Pan myślał, że babcię z brzydkim pieskiem można nabić w butelkę bo uwierzy we wszystko co jej ktoś powie?
Lekko zawstydzony wyszedłem zza lady sklepowej, stanąłem naprzeciw niej i uścisnąwszy pocałowałem klientkę po siedemdziesiątce w oba policzki.
- Szkoda, że Pani nie jest moją babcią, ale mimo to proszę zwracać się do mnie po imieniu (tu wymieniłem swoje imię) bo tym sprawi mi Pani wielką przyjemność.
- W takim razie zgoda – rzekła podając mi szczupłą dłoń.
- Proszę mnie odwiedzać częściej, jestem gotów poświęcić jeden lejek gumowy i zniosę nawet te niebieskie pudełka z matowymi żarówkami – zażartowałem.
- Mimo urwisowatej natury jesteś miłym człowiekiem dlatego postaram się zajrzeć z jakąś nową reklamą – obiecała i zagarnąwszy Czegusia ręką pożegnała się ze mną tajemniczym uśmiechem pogodnej i zarazem mądrej twarzy.

Przyjemnie się czytało :). Pozdrawiam/B.