lejwoda

można pisać atramentem
kiedy na dnie fusy
lepkość skleja pióro z kartką
myśl na wióry kruszy

jakimś cudem skapnął pomysł
trzeba się rozwodzić
odparuje bzdura z czasem
no i o to chodzi

papier krwawi na błękitno
łypiąc wiecznym głodem
sens rozcieńczę nie nastarczam
stadium nałogowe

jakiś tytuł niechby został
albo chociaż puenta
strasznie mokro chlipie chlapie
nikt nie zapamięta

zapamiętam droga Alu
te wierszyki twoje
żadne inne nie potrafią
tak prześlicznie gadać
o miłości o tęsknocie
cicho opowiadać

a więc pisz choćby o niczym
Nicz bohater godny
mej uwagi i radości
może być bez spodni
bo to w końcu tylko wierszyk
niechaj będzie pierwszy!


buziak, Alicjo! cacuszko!
:))

zapamięta, zapamięta. to bynajmniej nie lanie wody:)
całość płynna do czytania z przyjaznym uśmiechem, szczególnie upodobałam wers:
"odparuje bzdura z czasem"
pamiętam pisanie stalówką maczaną w kałamarzu, która zahaczała w zeszycie z papieru makulaturowego o drewienko i robił się kleks...
pozdrawiam:))

Witaj, Alicjo.

Się pisze, proszę Poetki, i jest. I fajnie jest.

Pozdrawiam,

Para:)

Treść zamyka się ładnie w tytule, dobre "łączenie" kolejnych strofek.
Po prostu Twoje.
Pozdrawiam... :)

oby jak najwięcej takiego "lania wody". wpada do ucha a zapada w serce.
oczywiście Ala ..."do zapamiętania" :-)

serdecznie pozdrawiam -
Krysia

świetny wiersz...tak to jest właśnie z naszym pisaniem, musi wiele "odparować" żeby została esencja... bardzo przyjemny w odbiorze:)pozdrawiam

Dziękuję bardzo Tereso i Elizo
Pozdrawiam :)

Alicjo, bardzo udany i zgrabnie napisany wiersz o lejwodach. Autorka pisze o piszących ale z przymrużeniem oka. Wiersz zatrzymał a nawet wywołał uśmiech. Pozdrawiam.
J.

papier krwawi na błękitno

- aż to rodzyn..!!

pozdrowionka Ran