jeśli nie wiesz od czego zacząć, zacznij od początku

tutaj anegdoty strzelają spod kół, jak choćby ta o wuju zygmuncie.
mówili na niego pestka. wypierdywał międzynarodówkę, trzeźwiał
tylko w wielkanoc, kładł na rękę wszystkich mężczyzn, nawet
synów kowala, co to we dwóch brali simsona i przenosili
w inne miejsce, żeby pestka nie jeździł po pijaku.

potem już tylko stomia i odleżyny. gnicie
zaczyna się od małej plamki, za kilka dni
słońce wejdzie w znak wagi. odmierzę
pierwszy łyk powietrza. machniom.

Niezłe, chociaż kończące "machniom" sprawia nieco zawód - zbyt retoryczne, jeśli skierowane do czytelnika, zbyt oczywiste, jeśli do współanegdociarza.

ino tytuł
:)

Wiersz, nawet bardzo dobry, głównie za sprawą drugiej zwrotki, a właściwie dzięki korelacji obu, a więc współgraniu (i to na dłuższą metę). Pozdrawiam

Dziękuję wszystkim za zajrzenie i zaznaczenie obecności.

Tadeusz

Widać, że wuj Zygmunt to była ciekawa postać i zasłużył na dłuższy wiersz, ten to zaledwie
pocztówka. Mam nadzieję, że jeszcze o nim usłyszymy w wierszu, gdzie się pojawią obok
reporterskich zdań jakieś nieistotne szczegóły, czyli wióry życia. W moim pojęciu, poezja
prezentuje się najlepiej na tle prozy. Mózg jest bardzo wrażliwy na kontrasty. Temu zagęszczonemu wierszowi pomogłaby bardziej luźna szata graficzna. ;)))

Pewnie, że zasłużył, na powieść nawet, ale ja niestety lubię małosłowie :)
Dziękuję za wizytę.
Tadeusz